In de jaren tachtig koos de overheid er voor de incasso van een deel van de civiele geldvorderingen anders te benaderen. Ik doel daarbij onder andere op studieschulden en verkeersboetes.

Bij verkeersboetes liep het destijds als volgt: dat waren zaken die de kantonrechter en masse te behandelen kreeg en die Justitie daar weg wilde hebben. Men koos voor de administratieve handhaving en dat leverde de geboorte op van het CJIB.

Het CJIB leverde de toenmalige gerechtsdeurwaarderskantoren (ik doel op begin jaren negentig) allemaal een mooi basisinkomen op. Midden jaren negentig speelde de zgn. MDW operatie en dat resulteerde mede in het tenderen voor het CJIB eind 1997. Veel kantoren offreerden, niet allemaal overigens. DUO was al 2 jaar eerder gaan benchmarken en had van een aantal kantoren afscheid genomen, men heeft daar nooit getenderd.

Het landschap is in de afgelopen jaren flink veranderd: na de grote bloei tot 2002 zette een stuk Verelendung in. De fusiegolf kwam op gang: ketens ontstonden en verdwenen weer. De marges kwamen flink onder druk maar de meeste kantoren konden het nog bolwerken totdat rond 2011 ook bij de deurwaarders de grote klap kwam. Voor het CJIB maakte het in al die jaren niets uit: men bleef zitten waar men zat. Het takenpakket werd wel groter: de Strabis en Terwee zaken kwamen er bij, vervolgens de zorgboetes en het CAK.

In 2012 kwam de rijksincassovisie en die uitmondde in een langdurig aanbestedingsgevecht wat de kantoren waanzinnig veel geld heeft gekost: deskundigen voor advies bij de aanbesteding, korte gedingen. Nu moeten kantoren flink het mes zetten in hun organisatie. De overheid is niet bepaald uniek: veel grote opdrachtgevers tenderen al lang.

De vraag is natuurlijk altijd wie er beter van wordt. Tot nu toe enkel de opdrachtgevers die de prijzen vaak tot aan de pijngrens verlaagden.

Een aantal jaren geleden maakte een gerenommeerde advocaat in het Advocatenblad de terechte opmerking dat de meeste schuldeisers totaal niet geïnteresseerd zijn in maatschappelijke betrokkenheid van de advocaat en/of deurwaarder: zij willen gewoon geld zien en verder niets.

De laatste jaren kantelt dat beeld, vooral bij grote schuldeisers en naar de staat aangeeft ook bij de Overheid. We kunnen enkel hopen dat de overheid haar beleid ook body geeft want maatschappelijk verantwoord incasseren kost geld. Twee jaar geleden bood de overheid € 0.87 per negatieve zaak: men wilde voor een dubbeltje op de eerste rang.

Ik mag niet mopperen want ik ben oo goed uit de aanbesteding gekomen maar ik voel wel mee met de pijn van kantoren die nu vaak zeer bekwame mensen moeten laten gaan. Mijn blijft de vraag kwellen: waarom heeft de KBvG niet veel meer haar schouders gezet achter het Belgische systeem waar de Belgische KBvG verdeelt. Nu zijn het vooral kleine(re) kantoren die de portefeuille kwijtraken aan grote(re) kantoren, ik heb welgeteld een nieuwe toetreder gezien.

Binnen nu en twee jaar komt de volgende portie op de markt: nieuwe kansen maar wel voor minder kantoren want bij een aantal is dan intussen het licht uitgedaan.